Nieuws

Corrie woont al heel haar leven in Utrecht. 'Ik ben een echte Utrechtse. Een ver familielid is in de familiegeschiedenis van de ‘Stompen’ gedoken en hij is erachter gekomen dat veel van mijn familie is getrouwd en begraven in de Jacobikerk. Ik ben er ook zelf gedoopt.'

En ze woont ook al sinds haar huwelijk in Wijk C. 'Het is eigenlijk toeval dat ik hier ben komen wonen. Mijn moeder zat op een damesclubje van de Jacobikerk en daar zat ook de zus, Sanna, van ome Piet bij. De vrouw van Piet was overleden en de bewoners boven hem waren uitgeplaatst. En toen zei Sanna waarom gaat Corrie niet op dat huis van Piet af? Ik heb toen met ome Piet gepraat en die zei och ouchie wat zou ik dat mooi vinden als je boven mij komt wonen. En toen ome Piet naar het Bartholomeus Gasthuis ging, ik was toen zwanger van mijn oudste zoon, konden we de benedenwoning van ome Piet erbij krijgen.'

In 1978 werd Corrie gevraagd voor het Wijk C-Komitee, een wijkcomité dat zich inzette voor het behoud en herstel van de buurt. 'De gemeente wilde huizen slopen en kantoren en parkeergarages bouwen. En ik was een van degenen die toen dwars is gaan liggen.'

Het is uiteindelijk gelukt om Wijk-C te behouden al is het volgens Corrie geen echte volkswijk meer. 'In de Jan Meijenstraat wonen nog wel mensen in  waarvan de ouders er geboren zijn. Het is een hechtere groep. Daar let men veel meer op elkaar. Net zoals in de Sterrenwijk. Daar zijn ze ook stapel op hun wijk. Mensen hebben toch dingen voor elkaar over. Hier, in Wijk-C, woonde vroeger een orgeldraaier. Hij was half blind en als hij de wijk in ging dan hielpen de jongens hem. Ik heb hem nog eten gebracht en de was voor hem gedaan, tot aan zijn dood. In andere buurten wonen mensen toch meer langs elkaar heen. En in Wijk C heb je nu ook veel meer import. Maar we onderhouden nog samen de binnentuin en organiseren elke laatste vrijdag van de maand een buurtborrel. En hier achter wonen twee meisjes in de Koestraat en die komen af en toe helpen als we in de tuin bezig zijn. Zij maken ook gebruik van de tuin want ze wonen in een bovenhuis. En ik ben er heilig van overtuigd dat als mensen hulp nodig hebben, dat een aantal mensen bereid is om die hulp te verlenen. Maar de saamhorigheid die er was, die is er niet meer.'

Corrie zet zich voor allerlei zaken in die met Utrecht te maken hebben. Zoals het beeld van  Anton Geesink op het Jacobskerkhof. 'Anton vond de plek waar het beeld eerst stond, bij de uitrit van de parkeergarage De Bijenkorf, niet mooi. Ik vond het een pishoek omdat mensen erachter stonden te urineren. Ik ben er ruim een jaar mee bezig geweest om het beeld te verplaatsen naar het het Jacobskerkhof. Maar de kerk was er tegen. Want Anton kwam niet in de kerk. Maar hij is er wel gedoopt en dat kunnen veel kerkgangers niet zeggen. En kunnen mensen die hier naar de kerk gaan maar hier niet wonen bepalen of een beeld wel of niet voor kerk mag komen te staan? Want Anton, dat heb ik ze gezegd, is net zoals u een kind van God. Ja, ik werd een beetje boos. Uiteindelijk heeft de wethouder tegen de kerkraad gezegd, ik kan niet om mevrouw Huiding heen omdat ik handtekeningen had opgehaald. En ik ben ervan overtuigd dat Jan van Zanen er ook een klein schepje bovenop heeft gedaan. Al zal hij dat nooit zeggen.'

Corrie is ook in 2019 verkozen tot de eerste seniorenburgemeester. 'Het is de bedoeling dat ik opkom voor de belangen van de ouderen. Een van de eerste verzoeken die ik als seniorenburgemeester ontving was van een basisschool in Leidsche Rijn. Deze school zamelden elk jaar met Kerst geld in door lege flessen in te leveren. En twee leerlingen wilde dit geld dat jaar besteden aan eenzame ouderen. Dat raakte mij zo enorm. Dat zulke jonge kinderen toch nog denken aan oudere mensen. Zij hebben mij gevraagd om de cheque in ontvangst te nemen en ik heb de cheque weer aan het Ouderenfonds geschonken.'
Maar ik moet ook de lijntjes met de politiek onderhouden. Als Sharon, de burgemeester, mij ziet zegt ze altijd 'dag collega'. De laatste keer dat ik haar zag heb ik haar verteld dat ik vond dat ze te veel in het buitenland zat. Dat vinden de inwoners van Utrecht en ik vind dat ze gelijk hebben. Ik vind dat je van je hart geen moordkuil moet maken. Je moet wel altijd netjes blijven maar ook opkomen voor hetgeen waar je voor staat.'

Maar Corrie doet nog veel meer. Zo is ze ook betrokken bij de Open Joodse Huizen. 'Er liggen hier in de straat drie struikelsteentjes van de familie Querido. Bram Querido heeft hier op Bergstraat 6 gewoond. Hij was huisarts en sportarts van DOS, wat later F.C. Utrecht werd. De struikelsteentjes zijn van zijn ouders Levie en Roosje en zijn zus Sara die de oorlog niet hebben overleefd. Ik bel nog elke week met de nichtjes van de familie en ga nog af en toe bij ze op bezoek om te kijken hoe het me ze is.'

En dan is Corrie ook al heel wat jaren vrijwilliger bij het Bartholomeus Gasthuis en in het Café in de Domkerk tijdens de Appeltaartconcerten. 'Het begon toen ze me vroegen of ik wilde helpen tijdens een politieoptreden met de Kerst in het Bartholomeus Gasthuis. En dat wilde ik wel want ik ken een hoop van die Wouten van het politiebureau. Vanaf dat moment ben ik vrijwilliger en zing ik met de mensen Nederlandse liedjes.'